ORPG - Tijdmachine

Ik beende boos terug naar huis en negeerde zijn woorden. Wat wilde hij nou? Ik wist in ieder geval wat ik wilde en dat was niet trouwen met die vieze gozer. Zodra ik het bos uit was, voelde ik me kwetsbaar, maar ik deed net alsof niets me deerde en liep stevig door naar huis. Mijn ouders sliepen en stilletjes begon ik de spullen in te pakken die ik nodig zou hebben wanneer ik weg liep.


Flinn keek haar hoofdschuddend na, wat wilde ze nou? Hij snapte er niet zo veel van. Hij waardeerde haar doorzettingsvermogen, maar vond het een verkeerde beslissing


Ik sloop naar de keuken en pakte wat eten mee wat ik ook in mijn kleine tasje propte. Ik twijfelde kort of ik echt moest gaan, maar ik zag geen andere oplossing. Mijn ouders zouden het wel begrijpen toch als morgen die gozer langskwam? Ik hield van ze. Zachtjes liep ik naar buiten toe.

Flinn merkte dat het steeds later en later werd en na een tijdje begon hij ook maar terug te lopen. Hij was diep in gedachten verzonken en lette nergens meer op. Eenmaal aangekomen bij de herberg zag hij een silhouet van haar en schrok hij op uit zijn gedachten. Waar wilde ze naar toe gaan? Ze had nergens om heen te gaan? Hij besloot haar te volgen.

Ik keek voor de laatste keer om naar de herberg van mijn ouders en toen liep ik met pijn in mijn hart weg. Het was de schuld van die jongen en de schuld van Flinn. Het was zijn schuld dat mijn ouders een kind zouden moeten gaan missen! Zijn schuld! Van woede balde ik mijn vuisten en ik lette helemaal niet meer op welke kant ik op liep of of er iemand was. De paardenhoeven hoorde ik wel, maar niet dat ze zo dichtbij en voor ik het wist, zag ik twee paarden, recht op me afstuiven met tussen hun in een grote, houten balk.

Flinn volgde haar snel en schrok zich kapot. Vanaf een zijweg kwam een losgeslagen span paarden aanrennen met de kar er nog aan vast. Hij verwachtte dat ze zou stoppen, maar ze bleef lopen. 'Kijk uit!!!!' riep hij nog en hij rende naar haar toe, om haar net op tijd weg te duwen voorbij de kar waardoor ze niet geraakt werden. Beschermend lag hij op haar en kroop hij er langzaam weer af 'Ik... het spijt me' mompelde hij en hij liet zich naast haar vallen.

Het duurde enkele momenten vorodat ik besefte wat er was gebeurd. Ik keek Flinn niet aan en keek naar de paarden die wegrenden en een stofwolk achter lieten. Langzaam draaide ik om naar Flinn en toen begon ik zachtjes weer te huilen van de schrik. Ik kroop samen en besefte dat ik dood was geweest als hij er niet was geweest en me voor de wagen weg had gehaald. Ik kroop samen en verborg mijn gezicht.

Flinn zuchtte en sloeg zijn armen om haar heen ' 'T komt goed... 't komt goed' mompelde hij zacht.

Ik sloeg mijn armen om zijn middel heen en bleef snikken. 'Ik was dood... ik was bijna dood!' snikte ik met trillende stem en ik verborg mijn hele gezicht in zijn shirt.

'Je bent nu niet dood, je leeft nog, daar gaat het om. We moeten hier weg, voordat mensen komen zoeken naar de paarden' zei hij rustig maar lichtelijk haastig.

'Wat?' vroeg ik zachtjes en ik keek naar hem op. 'Waarm moeten we weg? Die paarden hadden me bijna doodgerend! Ze moeten weten wat ze hebben gedaan!' Ik wreef snel in mijn ogen.

'Kom nou maar, ik heb een idee en we moeten snel zijn... het zal dit allemaal oplossen!' zei hij nog steeds een beetje haastig. Hij tilde haar op en zette haar neer 'Kom nou maar' mompelde hij.

Nog een beetje wankel op mijn benen, bleef ik staan. 'maar mijn ouders? Moet... Waar ga je me mee naartoe nemen? Moetik ze dan geen gedag zeggen?' Ik liep wel met hem mee, maar twijfelend en ik slingerde half door de schrik die me duizelig had gemaakt. Als hij er niet was geweest... Ik moest er echt niet aan denken. In een reflex pakte ik zijn hand en ik keek hem smekend voor uitleg aan.

'Jij wilde niet trouwen met die jongen en je was boos op je ouders omdat ze het allemaal niet snapten. Je wilde mee naar mijn wereld omdat daar vrouwen wel rechten hebben en ik weet dat ze je daar goed zullen behandelen dus we gaan een manier zoeken om daar heen te gaan oke? Maar dan moeten we nu wel weg.' legde hij snel uit en hij stak zijn hand uit 'Wil je mee?' vroeg hij met een kalme blik.

Ik wass even stil en keek nog een keer om naar mijn ouderlijk huis. 'Geen tijd om gedag te zeggen?' vroeg ik met oprechte twijfel en spijt. Ze verliezen vond ik niet heel erg, maar ik wilde ze de pijn niet aandoen dat ze niet wisten waar ik was en ik of nog wel in leven was. 'ik wil ze geen pijn doen namelijk,' voegde ik er snel aan toe.

Flinn zuchte 'Je moet nu kiezen.. iedereen denkt waarschijnlijk dat je dood bent' zei hij. 'Ik ben iniedergeval van plan om nu te gaan, ik heb niks te zoeken in deze tijd.. het is beter als ik terug ga. Ga je mee of ga je terug waar je moet trouwen met iemand die je gebruikt?' probeerde hij haar over te halen voor een laatste keer.

Ik keek hem smekend aan. 'Vijf minuutjes, niet meer!' Ik pakte zijn hand en probeerde hem mee te trekken naar mijn huis. 'Toe! Toe alsjeblieft! VIjf minuutjes ten opzichte vn de rest van mijn leven! Dat is toch maar heel weinig!' Ik trok hem mee met al mijn kracht.

Flinn moest weigeren vond hij, maar wist dat hij haar niet van dit idee af ging kunnen brengen. Hij zuchtte en zette rustig een paar stappen 'Snel dan' mompelde hij ongeduldig.

Ik trok hem mee naar mijn huis en kwam daar met veel geluid binnen. Nog voordat ik de kamer van mijn ouders op was gekomen, stonden mijn ouders al in de deuropening. 'Jonge dame! Wat is dit voor een lawaai?' vroeg mijn vader boos. In plaats van zoals ik normaal deed, in de aanval te gaan, kroop ik weg in zijn armen. 'Papa, ik ga met Flinn mee.' Mijn vader en moeder vielen stil.

Flinn keek ongemakkelijk naar haar ouders 'Ja, ze word bedreigd door mensen uit het dorp.. het is beter als ze met mij meegaat. Ik ben bereid haar een goed onderkomen te geven in een andere plaats met een betere toekomst' probeerde hij het goed te praten. Het was moeilijk om zo iemand te overtuigen.

Mijn vader bekeek me onderzoekend en drukte me zachtjes in de armen van mijn moeder. Ik kuste haar wang eventejs en legde mijn wang toen even op haar schouder. 'Ik laat haar niet zomaar meegaan. Ik kan ook voor haar zorgen en ik kan haar niet zomaar aan elke jongen meegeven.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Bewijs dat je van haar houdt.'

Flinn verstijfde even. Bewijzen dat hij van haar hield? Hij gaf om haar, maar de manier van houden van die haar vader bedoelde ging hem misschien iets te ver. Hij zuchtte en ging voor haar vader staan 'Meneer, ik vraag u om de hand van uw dochter en beloof hierbij dat ik mijn leven voor haar zal geven als dat nodig is. Als ze iets nodig heeft, zal ik er voor zorgen dat ze het krijgt. Mijn familie zal haar goed te eten geven en onze zaken gaan goed. Ik zal haar in bescherming nemen en alles er aan doen om het haar zo goed mogelijk te laten hebben. Ik ben een man van eer, dus ik zal geen beloftes breken. Dat zou een schande zijn voor onze familie.' verzon hij. Hij draaide zich naar haar moeder en glimlachte 'Mevrouw, ik zal zo goed mogelijk voor haar zorgen, haar vanalles laten leren zodat ze als vrouw meer kansen heeft en een goede toekomst' zei hij met een glimlach en de meest onschuldige blik die hij kon geven. Hij hoopte dat het werkte.

Ik zag de scherpe ogen van mijn vader toen hij die woorden uitsprak, maar mijn lippen trokken zonder dat ik het wilde of doorhad, tot een brede glimlach. Ik wist niet zeker of hij het meende, maar het klonk zo verrekte lief wat hij allemaal zei. Kort keek ik op om mijn moeder te peilen. 'We moeten wel nu gaan,' zei ik zachtjes. Een blik werd gewisseld tussen mijn ouders en mijn moeder verdween even. Langzaam liep ik naar Flinn en mijn vader toe. 'Ik vind het maar niets dat je haar zo hoteldebotel mee wilt nemen,' begon mijn vader terwijl hij een arm om mij heen sloeg. 'Maar je klinkt als een eerlijk man en je hebt haar hoffelijker behandelt dan ik alle andere mannen hier heb zien doen.' Hij keek me even in mijn ogen. 'Papa, ik wil heel graag mee,' zei ik.

Flinn glimlachte en keek haar ouders allebei aan Dank u wel meneer' zei hij charmant. 'Ik neem haar wel alleen mee onder uw goedkeuring...' zei hij voor de zekerheid. Hij moest dat antwoord een beetje snel hebben.

Een grote hand werd op mijn schouder gelegd die me zacht naar hem toe duwde. 'Maar ik eis dat jullie een keer langskomen.' Met een stralende lach keek ik om naar mijn vader. 'Je ebnt de allerbeste papa.' Mijn moeder kwam terug en gaf me een grote zak. 'Alsjeblieft schat. Hier heb je alle benodigde spullen.'

Flinn glimlachte en nam de zak met benodigheden over, aangezien deze redelijk zwaar was. 'Dank u meneer en mevrouw, ik appricieer dit zeer. Als we tijd hebben zullen we zeker langs komen' besloot hij. Hij groette haar ouders en gaf haar toen nog even tijd om afscheid te nemen.

Ik viel ze beide nog even om de hals. 'Doe mijn broertjes en zusjes de groeten van mij,' zei ik en toen keerde ik me naar Flinn. 'We kunnen gaan.' Ik stak mijn hand naar hem uit. Niet alleen om het geloofwaardiger te maken, maar ook omdat het gewoon goed voor me voelde.